Donderdag 5 februari 2009

Bof, de tijd gaat snel...

Gisteren in allerijl mijn rugzak gepakt.
Vandaag een laatste werkdag gedraaid.
Morgen neem ik het vliegtuig.
Ik ben benieuwd of ik slapen kan.

Eenmaal gebeten laat Ghana je nooit echt los...

Vrijdag 6 februari 2009

Vanavond ben ik geland in Accra. Heerlijk toch, om door Samiwu breedlachend met uitgestrekte armen te worden ontvangen, dat is gewoon echt het hoogtepunt van de hele reis.

Het klinkt waarschijnlijk heel banaal, maar ik heb het gevoel dat Afriquyah er tegenwoordig wel warmpjes in zit. Ik werd enorm verrast met de keuze uit een aantal (Westerse en Arabische) films tijdens de vlucht, dat is echt veel aangenamer dan dat oude, statische scherm met een landkaart en een knipperend vliegtuig dat de huidige positie aanduidt. Het meest frustrerende daarbij was dat je dan ook nog niet eens dat scherm af kon zetten, het hing daar dan vlak voor je neus en zelfs met je ogen dicht kreeg je nog die blauwe schijn te zien. Maar nee, nu was het echt een interactief touchscreen waarbij je uit een drietal films kon kiezen. Het beeld van de film werd wel aangepast, een blote rug of een te diepe decollete werd wazig gemaakt, want dat past niet binnen de normen en waarden, maar dat kan de pret echt niet bederven.

Samiwu heeft onderdak gevonden bij een vriend, Kamel. Ze kennen elkaar van hun jeugdjaren in Kumasi en noemen elkaar zelfs nog bij hun vroegere pestnaampjes waar ik geen touw aan kan vastknopen. Ik word ondergebracht in een guesthouse dichtbij Kamel zijn huis. Samiwu heeft er spijtig genoeg geen rekening meegehouden dat ik dit jaar vijftig kilo spullen voor de school meegebracht heb en zonder lift naar de vierde verdieping beulen is in deze temperatuur echt geen lachertje. Maar we hebben het gehaald en ik ben blij om me even te kunnen verfrissen.

Die eerste bucket shower sinds geruime tijd doet altijd enorm goed. Het koude water verfrist en je kijkt er bijna op een nostalgische manier naar uit. Het hoort gewoon bij de reis om je op deze manier te wassen, anders is het geen Ghana.

Als avondeten gaan we even bij de dichtsbijzijnde tea seller langs voor een gebakken ei en er wordt al meteen getest in welke mate ik de lokale taal onder de knie heb: "Akwaaba!"

Zaterdag 7 februari 2009

Dit jaar is de eerste keer sinds lange tijd dat ik nog eens een dag in Accra zal doorbrengen. De hoofdstad is enorm druk en normaal gezien heb ik hier niets te zoeken ("I am a Tamale boy"), maar hier is er nu eenmaal een groter aanbod aan (luxe)goederen en dat komt het opstarten van de lodge zeker ten goede. Samiwu duwt me in een taxi en neemt me zo mee naar de rand van de stad waar opeens een groot shopping center voor mijn ogen verschijnt. Mijn mond valt echt open van verbazing, het is echt een hese shopping mall, volledig in Amerikaanse stijl opgericht.

Ik heb het niet over een grote supermarkt of zo (zelfs dat had ik nog nooit in Ghana gezien), het complex is gigantisch en het bevat gewoon twee grote supermarkten, ontelbare kleren- en schoenenwinkels, ... Er is zelfs een pizzeria en een Chinees restaurant... "You see, Ghana is evolving," hoor ik een glunderende Samiwu naast me zeggen. Het monster werd blijkbaar twee jaar geleden gebouwd en ik zie vooral de buitenlanders en rijkere Ghanezen er in rondwandelen. Wij gaan alleszins één van de supermarkten binnen om een paar prijzen te vergelijken. Ze verkopen hier zelfs pooltafels, ongelooflijk.

Daarna gaan we op zoek naar meubilair. Samiwu weet me te overtuigen om met de trotro te gaan. Het is al zeker vier jaar geleden dat ik daar nog eens een voet in heb gezet, maar het valt me blijkbaar beter mee dan ik me herinner. Deze kreeg kreeg ik helemaal geen elleboog in mijn zij of werd mijn gezicht niet tegen een bezwete rug geduwd, dus ik ga niet klagen :-)

Traditioneel heb je in Ghana vooral het commercieel leven op de centrale markten, maar ook aan de weg. Verschillende ambachtslui stallen zo hun beste waren uit langs de kant van de straat en dan kan je in het voorbijgaan gewoon kiezen welk product je het interessantst lijkt. Zo heb je straten met allemaal automechaniciens op een rij, een weg vol met bedden die in de open lucht te koop staan, metaalbewerkers, timmerlui, vlechters, ...

Ik vind het vooral ontzettend leuk om eindelijk "tastbaar" bezig te zijn met de lodge. Tot voor kort was het allemaal nog een abstract idee in het hoofd van Eef, Samiwu en mij, en nu sta ik opeens langs de weg met Samiwu te kiezen welke zetel het best in ons interieur zou passen en welk bed we op de kamers zouden hebben willen staan. Het is overweldigend hoe concreet beslissingen dan opeens worden. We hebben nu alleszins een aantal interessante contacten gelegd en de nodige prijzen vergeleken.

Zondag 8 februari 2009

Vandaag moeten we heeeeeeeeeeeeel vroeg opstaan. We horen om zeven uur 's ochtends aan het busstation te zijn, dus de wekker gaat ruim op tijd af. Ik stuur meteen een sms'je naar Samiwu om hem ook wakker te maken, maar nadat ik me gewassen heb, mijn spullen terug ingepakt heb en klaar zit te wachten op antwoord... komt er maar niets. Misschien dat ik beter toch even bel. The MTN-number you have dialed, cannot be reached at this moment. Grrrrrrrrrrrr...

De batterij van Samiwu zijn telefoon heeft het weer begeven en het is ondertussen al zeven uur gepasseerd. Gelukkig heeft hij me gisteren getoond waar zijn vriend Kamel precies woont, dus besluit ik hem wakker te gaan maken. Ik vrees dat ik met het kloppen op de deur ook zijn buren heb wakker gemaakt, maar ik kan Samiwu toch niet achterlaten? Om half acht springen we eindelijk in een taxi. Ik maak me sterk dat de STC-bus nog nooit op tijd vertrokken is, dus dat we het zeker wel halen. Kamel is ons nog komen helpen de bagage te versjouwen en we nemen afscheid alsof we elkaar al jaren kennen.

Tijdens het rijden, poetst de taxichauffeur ook even zijn tanden. Om de haverklap opent hij zijn portier om eens goed op de grond te spugen. Ik maak me ondertussen enorm zorgen om de bus (wat wil je ook, ik ben een Europeaan en veel te gebrand op stiptheid om kalm te blijven), maar hou me rustig. Opeens herken de omgeving waarin we ons bevinden. De chauffeur rijdt gewoon naar het verkeerde busstation. Samiwu komt al meteen tussenbeide, nog voor ik een opmerking kon maken. "How can you be a taxi driver without knowing the STC transport yard?", we waren bijna doodleuk het buststation van de concurrerende maatschappij opgereden.

Om vijf voor acht komen we bij de bus aan. Nu moet nog de bagage gewogen worden (je betaalt per kilogram) en gelukkig zijn onze kaartjes nog niet doorverkocht. Habib, de broer van Samiwu, staat ons op te wachten want hij zou Samiwu graag een computer meegeven voor in Tamale. You are slowing down the bus!

Om twee over acht vertrekt de bus, gelukkig met onze bagage erin en wij hebben ook nog een zitplaats gevonden. Even zwaaien naar Habib en de trip kan beginnen. De buschauffeur geeft nog even wat uitleg: "If you need any assistance, or you want to buy something or need to urinate, just give us a sign. Any assitance at all, except financial, give us a sign."

De bus heeft airconditioning en er worden films gedraaid, dus we zitten zeer comfortabel. De films die getoond worden, zijn echter Nigeriaanse films, bekend voor hun overacting en vooral het vele geschreeuw door de spelers. Net als elk jaar beloof ik mezelf dat ik volgende keer oordopjes meebreng en vloek ik omdat ik ze ook dit jaar weer vergeten ben. De films volg ik dus sowieso mee, willen of niet.

De eerste film, Mad Love, gaat over een rokkenjager die zijn verschillende vrouwen slaat tot hij tot inkeer komt en de ware vrouw ontmoet (die hij trouwens eerst slaat, maar zich daarna excuseert en alles komt goed, al ziet de moeder van de vrouw haar toekomstige schoonzoon niet echt zitten). De volgende film, Worlds Apart, verrast me eerlijk gezegd. Ofwel kan ik na al die jaren meer pulp verdragen (straks thuis eens testen met het nieuwe seizoen van FC De Kampioenen, God forbid), ofwel heb ik hier het betere Nigeriaanse filmwerk gezien. Het verhaal heeft iets weg van de fabel waar een prins verliefd wordt op een marktkraampster en eerder voor de liefde kiest dan de troon, bijna "Coming To America", maar dan zonder Eddie Murphy. De film was nog altijd heel melig, maar het verhaal was deze keer ook door een Westerling te volgen en het werd best wel leuk gebracht. Misschien moet ik mijn mening op Nollywood toch eens herzien.

's Avonds komen Samiwu en ik ongeveer om half acht aan in Tamale. Dat wilt zeggen dat we toch wel goed doorgereden hebben en ik heb werkelijk het gevoel gehad dat de tijd voorbij gevlogen is. Heerlijk om terug in Tamale te zijn, de stad voelt echt aan als een tweede thuis. Nu ons nog even door de haag taxichauffeurs worstelen en dan kunnen we naar Sakasaka.

Maandag 9 februari 2009

Het is de eerste keer dat ik het klimrek en de vers geplante boompjes voor onze school zie. Alhoewel onze leerkrachten voor de bouw zeer sceptisch tegenover het klimrek stonden ("Dat is toch niets voor kinderen, veel te gevaarlijk!", "Ghanese kinderen weten niet hoe ze moeten spelen, ze horen op de schoolbanken te zitten!", ...), blijkt het echt een schot in de roos. Continue, van zonsopgang tot zonsondergang, werkdagen of weekend, zit het vol kinderen. Tijdens de nacht kan het ook door daklozen gebruikt worden als slaapplek en daar zitten we ook helemaal niet mee. Zo een succes hadden we nu eigenlijk ook niet durven hopen. Wat wel al meteen aan de orde is, is dat door het veelvuldige gebruik de eerste herstellingen dringend nodig zijn.

In januari is ook nieuwe staff aangenomen. Vroeger werkte Jamaldeen als vaste leerkracht op de school en in het doveninstituut, maar hij heeft nu gelukkig een baan gevonden die een beter loon biedt. We hebben hem vervangen door Ayi, een jonge kerel die al leservaring heeft en zich ook gemakkelijk binnen ons programma beweegt. Samiwu, toch de grootste vaste waarde in NCS, gaat voor de lodge werken en dat kan niet meer gecombineerd worden met zijn coördinatorschap binnen de school. Ter vervanging hebben we Felix aangenomen, een boom van een vent, hij steekt echt twee koppen boven mij uit. Samen met Samiwu ga ik hem deze maand goed moeten opvolgen want binnenkort zit ik weer in België en dan kan er enkel nog aansturing per mail gebeuren, maar hij boezemt me meteen vertrouwen in.

Het is ook de eerste keer dat ik het kinderproject in werking zie. Tijdens mijn vorige bezoek in augustus heb ik samen met Vincent de laatste voorbereidingen getroffen, maar de opening van het project (in september 2008) heb ik niet kunnen meemaken. Momenteel werken er drie vrijwilligers (Myrte, Linda en Roeland) en een Ghanese assistente Hawa. Hawa wijst me meteen op de uitstekende spijkers in de glijbaan van het klimrek. Met een hamer wordt dat direct opgelost zodat de kinderen veilig kunnen verder spelen.